روزی که امیرکبیر گریست

Viva_Madrid

روزی که امیرکبیر گریست

در سال 1264 هجری قمری، یعنی درست در حدود 166 سال پیش نخستین برنامه*ی دولت ایران برای واكسیناسیون به فرمان امیركبیر آغاز شد. در آن برنامه، كودكان و نوجوانانی ایرانی را آبله*كوبی می*كردند. اما چند روز پس از آغاز آبله*كوبی به امیر كبیر خبر دادند كه مردم از روی ناآگاهی نمی*خواهند واكسن بزنند! به*ویژه كه چند تن از فالگیرها و دعانویس*ها در شهر شایعه كرده بودند كه واكسن زدن باعث راه *یافتن جن به خون انسان می*شود هنگامی كه خبر رسید پنج نفر به علت ابتلا به بیماری آبله جان باخته*اند، امیر بی*درنگ فرمان داد هر كسی كه حاضر نشود آبله بكوبد باید پنج تومان به صندوق دولت جریمه بپردازد. او تصور می كرد كه با این فرمان همه مردم آبله می*كوبند.

اما نفوذ سخن دعانویس*ها و نادانی مردم بیش از آن بود كه فرمان امیر را بپذیرند. شماری كه پول كافی داشتند، پنج تومان را پرداختند و از آبله*كوبی سرباز زدند. شماری دیگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان می*شدند یا از شهر بیرون می*رفتند روز بیست و هشتم ماه ربیع الاول به امیر اطلاع دادند كه در همه*ی شهر تهران و روستاهای پیرامون آن فقط سی*صد و سی نفر آبله كوبیده*اند.

در همان روز، پاره دوزی را كه فرزندش از بیماری آبله مرده بود، به نزد او آوردند. امیر به جسد كودك نگریست و آنگاه گفت: ما كه برای نجات بچه*هایتان آبله*كوب فرستادیم. پیرمرد با اندوه فراوان گفت: حضرت امیر، به من گفته بودند كه اگر بچه را آبله بكوبیم جن زده می*شود. امیر فریاد كشید: وای از جهل و نادانی، حال، گذشته از اینكه فرزندت را از دست داده*ای باید پنج تومان هم جریمه بدهی. پیرمرد با التماس گفت: باور كنید كه هیچ ندارم. امیركبیر دست در جیب خود كرد و پنج تومان به او داد و سپس گفت: حكم برنمی*گردد، این پنج تومان را به صندوق دولت بپرداز چند دقیقه دیگر، بقالی را آوردند كه فرزند او نیز از آبله مرده بود.

این بار امیركبیر دیگر نتوانست تحمل كند. روی صندلی نشست و با حالی زار شروع به گریستن كرد. در آن هنگام میرزا آقاخان وارد شد. او در كمتر زمانی امیركبیر را در حال گریستن دیده بود. علت را پرسید و ملازمان امیر گفتند كه دو كودك شیرخوار پاره دوز و بقالی از بیماری آبله مرده*اند. میرزا آقاخان با شگفتی گفت: عجب، من تصور می*كردم كه میرزا احمدخان، پسر امیر، مرده است كه او این چنین های*های می*گرید. سپس، به امیر نزدیك شد و گفت: گریستن، آن هم به این گونه، برای دو بچه*ی شیرخوار بقال و چقال در شأن شما نیست. امیر سر برداشت و با خشم به او نگریست، آنچنان كه میرزا آقاخان از ترس بر خود لرزید. امیر اشك*هایش را پاك كرد و گفت: خاموش باش. تا زمانی كه ما سرپرستی این ملت را بر عهده داریم، مسئول مرگشان ما هستیم.

میرزا آقاخان آهسته گفت: ولی اینان خود در اثر جهل آبله نكوبیده*اند. امیر با صدای رسا گفت: و مسئول جهلشان نیز ما هستیم. اگر ما در هر روستا و كوچه و خیابانی مدرسه بسازیم و كتابخانه ایجاد كنیم، دعانویس*ها بساطشان را جمع می*كنند. تمام ایرانی*ها اولاد حقیقی من هستند و من از این می*گریم كه چرا این مردم باید این قدر جاهل باشند كه در اثر نكوبیدن آبله بمیرند.

peraklitos

مرسي خيلي جالب بود

rozikhanum

مرسي

ksjvk

مرسی.
همون جهل دیروز امروزم هست که هاله نور باور میکنن

siron

پس بازم خوشبحال خودمون
حداقل ما تو سايارون از اينا نداشتيم

dull_boy

مرسی منم میرم گریه کنم

10601146

الان هم همينجري اگر مردم به اين احمقي نژاد راي نمي دادن الان وضعمون بهتر بود

ARaSh1995

dull_boy

ksjvk